ใช้ชีวิตให้มีค่า อย่าสักแต่ว่าอยู่มีชีวิต (ไปวันๆ)

[ตลอดเวลาที่ผ่านมาิ หลายคนที่มุ่งมั่นในการทำมา หาเงินเพื่อตัวเองหรือเพื่อใคร..ก็ตามแต่ แม้ว่าวันนี้เป้าหมายของเราจะยังไม่สำเร็จ หลายคนได้รับประสบการณ์อันแสนเจ็บปวด จนอาจเกิดการท้อใจแล้วล่ะก็ ผมอยากจะนำบทความด้านล่างนี้มอบให้เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆพี่ๆ น้องๆทุกคน เพื่อที่ว่า.ถ้าเมื่อใดก็ตามที่เกิดปัญหากัีบชีวิต ก็ขอให้นึกถึงเรื่องราวข้างล่างนี้นะครับ จะได้มีแฮงใจ๋สู้กันต่อไป]

ตลอดเวลาที่ผ่านมาิ หลายคนที่มุ่งมั่นในการทำมา หาเงินเพื่อตัวเอง
หรือเพื่อใคร..ก็ตามแต่ แม้ว่าวันนี้เป้าหมายของเราจะยังไม่สำเร็จ หลายคนได้รับประสบการณ์
อันแสนเจ็บปวด จนอาจเกิดการท้อใจแล้วล่ะก็ ผมอยากจะนำบทความด้านล่างนี้มอบให้เป็น
กำลังใจให้กับเพื่อนๆพี่ๆ น้องๆทุกคน เพื่อที่ว่า.ถ้าเมื่อใดก็ตามที่เกิดปัญหากัีบชีวิต ก็ขอให้นึก
ถึงเรื่องราวข้างล่างนี้นะครับ จะได้มีแฮงใจ๋สู้กันต่อไป    



อยากฟังเพลงประกอบเพื่อให้ได้ฟิวส์ (อารมณ์) ก็คลิ๊กลูกศร ผู้ที่เกิดช้าไป 20 ปีต้องทำใจหน่อยนะ หุหุ



เพราะชีวิตคนเรามีแค่ 21,900 วันเท่านั้น  

คนเราอายุเฉลี่ย 60 ปี  

1 ปี เท่ากับ 365 วัน
แสดงว่าแต่ละคนมีเวลาบนพื้นโลก 21,900 วัน
คิดปลีกย่อยไปกว่านั้นก็ 525,600 นาที
ลองนับเป็นสัปดาห์ อืม...ไม่ 3,120 สัปดาห์

แสดงว่า เรามีโอกาสเที่ยวในคืนวันเสาร์สามพันกว่าครั้งเท่านั้นเอง คิดแบบนี้แล้วไม่กล้าดูนาฬิกา
แทบเบือนหน้าจากปฏิทิน เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการนับเวลาถอยหลังเพื่อรอวันลาโลก

เปล่าเลย ผมไม่ได้กลัวตาย ตรงกันข้าม ผมคิดว่าตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มันน้อยมาก
หากคำนวณในเชิงตัวเลข ยังมีหนังสืออีกหลายเล่มที่ยังไม่ได้อ่าน เพลงอีกหลายเพลงที่ยังไม่ได้ฟัง
หนังอีกหลายเรื่องที่ยังไม่เคยดู ความรู้สึกในใจมากมายในใจ ต่อใคร ที่ยังไม่เคยบอก
พื้นที่อีกหลายล้านตารางกิโลเมตรที่ยังไม่เคยไป

โอ๊ย...กลุ้ม สองหมื่นกว่าวันที่เราได้รับมามันน้อยเกินไปจริงๆ
และที่น่ากลุ้มไปกว่านั้น คือ ใช่ว่าทุกคนจะอยู่ถึง 60 ปี

แน่นอน 1 ปี ยังเท่ากับ 365 วัน
นั่นแสดงว่า บางคนไม่ได้มีเวลาอยู่บนพื้นโลกถึง 21,900 วันหรอกนะ
อาจไม่ถึง 3,120 สัปดาห์ซะด้วยซ้ำ
อุแม่เจ้า... 2 คืนวันเสาร์ที่จะได้ไปเที่ยวเหลือไม่ถึงสามพันวันแล้วเหรอเนี่ย

คิดแบบนี้แล้วต้องรีบยกนาฬิกาขึ้นมาดู กางปฏิทินออกกว้างๆ
เพราะนี่คือวันเสาร์ที่เราเหลือ...บนพื้นโลก  


นี่เรากำลังอ่านอะไรบ้าบอ อยู่เนี่ยคิดมากไร้สาระ ฟุ้งซ่าน(รู้นะว่าสมาชิกคิดอยู่ อิอิ) ....
ไม่เลย นี่ไม่ใช่ปรัชญางี่เง่าอะไรทั้งนั้น หากเป็นความจริงที่เราไม่ค่อยได้มองมัน เอาล่ะ นี่คือ เรื่องจริงเรื่องหนึ่ง
ที่คนส่วนใหญ่มองข้ามมันไป งั้นสมมติว่าทุกคนอายุ 18 ปี แปลว่าใช้ชีวิตมาแล้ว 6,235 วัน และผ่านคืน
วันเสาร์มา ร้อยกว่าครั้ง ส่วนหน่วยนาทีนั้น...คำนวณเอง    

เอาเวลาที่ใช้ไปนั้น หักลบกับเวลาที่(คาดว่าน่าจะ)เหลืออยู่ผลลัพธ์ที่ได้ เราจะยังไงกับมันดี?


แต่น่าแปลก หลายคนยังยอมทำงานน่าเบื่อ นั่งเอาหัวตากแอร์ไปวันๆ ยอมให้คนที่ไม่ใช่พ่อใช่แม่จิกหัวใช้
เพื่ออะไรบางอย่างที่เราเรียกว่า เงินเดือน  

บางคนทนเรียนอะไรก็ไม่รู้อยู่ 4 ปี ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า รู้แต่ว่าแม่ชอบ ไม่ก็เห็นเพียงว่า
เพื่อนเรียน เพียงแค่ตอบตัวเองไม่ได้ว่า  ฉันจะเป็นอะไรเนี่ย..ดี  

บางคนแอบรักเขา ซุ่ม Love อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ความรู้สึกที่ดีลอยไปหาคนอื่น แต่กลับปล่อยให้หัวใจตัวเอง
เหลือแต่ความรู้สึกต่ำต้อยได้ทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน (ใครหว่า..อิอิ)  

บางคนกินทิฐิเป็นอาหาร เก๊กใส่กันไปวันๆ ต่างฝ่ายต่างรอให้อีกฝ่ายง้อ เอ็งแน่ ข้าแน่ งอนการกุศล
ประชดทำลายสถิติ เชิดหยิ่งชิงชนะเลิศ...ประสาทเห็นๆ..อิอิ  

และอีกหลายคนนิยมกิจกรรม 'ฆ่าเวลา' ... ชีวิตมันว่างจัด ขนาดต้องนั่งฆ่าเวลากันเลยหรือ?
บอกตรงๆ เห็นแล้วอยากตบกบาล เอ็งกำลังทำลายทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดที่มนุษย์ทุกคนพึงจะมี


อีกหน่อยเราก็ตายจากกัน...แล้วนะ


ลองคิดแบบนี้บ้าง...ใช่แล้ว...เราจะเกิดความเสียดายเพราะเหลืออีกหมื่นแสนล้านอย่างที่เราไม่ได้ทำ  


ตายได้ยังไงหากฝันไม่สำเร็จ...ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ยอมตาย
แต่ให้รีบทำทุกอย่างก่อน ที่จะตาย...ซึ่งจะเป็นวันไหนก็ไม่รู้  


เคยสงสัยมั้ย... ทำไมเราถูกกำหนดไม่ให้รู้วันตายของตัวเอง เพราะมันจะทำให้เราไม่แยแส ทุกสิ่งทุกอย่าง
และตอบสนองความต้องการของตัวเอง ทั้งในทางดีและทางชั่ว  

และในเมื่อเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...มาเตรียมการรอรับวาระสุดท้ายของเราดีกว่า เอาแบบว่าถ้าตาย
วันพรุ่งนี้ก็จะได้นอนตาหลับ เกิดโชคดีไม่ตายขึ้นมาเราก็จะได้กำไรในการอยู่ต่อเพื่อทำสิ่งดีที่ยังค้างคา


ใช้ชีวิตโดยคิดซะว่า...พรุ่งนี้ฉันจะตายแล้ว
ทำในสิ่งที่เรารัก เสมือนว่าเราจะไม่ได้ทำมันอีก
ตามฝันของเราไปสุดโต่ง...ต้องรีบแล้ว...เดี๋ยวตายยนะ...เตือนแล้วไง

รักให้หมดใจ บอกเขาไปทั้งหมดที่ความรู้สึกมี ส่วนจะรักหรือไม่รักเรา อย่าสนใจมัน.. (รักแท้ แพ้ไม่รัก อิอิ)
เพราะพรุ่งนี้ฉัน(อาจจะ) ตายแล้ว      

ใช้เวลา(ที่อาจจะ)สุดท้ายที่มีต่อกันไว้ กอดกันเหมือนว่านี่เป็นกอดสุดท้ายของเรา
นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะอย่างน้อยๆ เราจะได้มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มตอบ ให้สัมภาษณ์กะยมบาล  


คนข้างบ้านเดินหน้าแป้นแล้นมาบอกกข่าวดี ลูกสาววัย 23 กำลังจะแต่งงาน ในมือมีซองสีชมพูพร้อม
การ์ด ลูกสาวอยู่ต่างจังหวัดกับคู่หมั้น แม่เลยต้องมาแจกการ์ดเอง แต่เมื่อกี๊นี้ว่าที่เจ้าสาวเพิ่งโทร.มา
ปรึกษาแม่เรื่องชุดแต่งงาน หลังจากนั้น 3 ชั่วโมง เธอตาย... แต่กว่าที่คนเป็นแม่จะได้รู้ข่าวร้าย ก็
ปาไป 5 วัน ซองในมือผมกลายเป็นเงินช่วยงานศพ ช่อดอกไม้กลายเป็นพวงหรีดและทั้งหมดกลายเป็น
แรงบันดาลใจที่อยากจะบอกว่า อีกหน่อยเราก็ตายจากกัน...แล้วนะ เหมือนกัน

อ้าว!!! รู้งี้ยังจะมาอ้อยสร้อยอะไรกันอีก รีบแยกย้ายไปใช้เวลาที่เราเหลืออยู่ทำทุกอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ


เดี๋ยวตายซะก่อน...เสียดายแย่!!! อิอิ หุหุ ฮาฮา    


ขาประจำ
suvit

เห็นด้วยเลยจั่นเจาท่าน นี่ผมเหลือเวลาไม่ถึง หนึ่งหมื่่นวัน เลยหรือนี้ โอ้พระเจ้า .มายก็อต..No   No...

เห็นด้วยเลยจั่นเจาท่าน นี่ผมเหลือเวลาไม่ถึง หนึ่งหมื่่นวัน เลยหรือนี้ โอ้พระเจ้า .มายก็อต..No   No...

น้องเมย์เหลือ  15000 วัน  ลา ล่า ลา ลา ล่า ลา ล้า ล่า .......

   ขอเวลาที่เหลืออยู่   ทำอะไรที่ชอบๆๆๆ   เพื่อความสบายใจของตัวเองดีกว่า

อนาคตไม่แน่นอน เราไม่รู้หรอกว่าเวลาเราเหลือมากน้อยเพียงใด

รู้อยู่อย่างเดียวว่าทำทุกวัน และทุกเวลาที่เราหายใจอยู่ให้ดีที่สุดจ้า 

(ไม่รู้จะอยู่ถึงแก่หรือเปล่า เพราะทุกวันที่คนมันเพี้ยนๆๆ โลกก็ยังเพี้ยนๆๆ  ร้อน ฝน หนาว ภายในวันเดียวกัน)

ขอบคุณครับสำหรับบทความ

พระเจ้าสร้างมนุษย์มาเพื่อให้ใช้ชีวิต  ไม่ใช่ใช้กรรม

บางคนดำเนินชีวิตเหมือนกับเกิดมาเพื่อใช้กรรม ( ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีใครมาล่ามโซ่ข้อเท้าคุณไว้ )

บางคนใช้ชีวิตมากเกินไปเลยต้องชดใช้กรรม

จงใช้ชีวิต ให้คุ้มค่า เป็นประโยชน์กับคนรอบข้างและตนเอง  จงทำตนให้เสมือนต้นถั่ว  แม้ตายไป ทุกอย่างก็สามารถใช้การได้

พูดดี ทำดี คิดดี เท่านี้แหละ

   

   _{ปอยเปต ออนไลน์}